Fiat 500 - zakochanie i jazda próbna

Lubię jeździć samochodem. Wróć, lubię prowadzić samochód. Choć jeszcze kilka lat temu byłam tym faktem kompletnie przerażona, że jak można obsługiwać 3 pedały, a ma się dwie nogi, kierownica i jeszcze te biegi, a gdzie tu mowa o zmianie piosenki w radio! Ale kiedyś jakoś mnie trafiło i na studiach zapisałam się na prawo jazdy. Mozolnie mi to szło, nie ukrywam, ale zdałam i prawo jazdy ładnie sobie leżało na półeczce. Tak pół roku. Potem się tak złożyło, że mogłam kupić samochód po siostrze mojego faceta, który to sprzedał jej swoje auto kilka lat wcześniej. Więc kupiłam, auto przeczekało 2 miesiące na parkingu w Toruniu, bo ja się przeprowadziłam do Poznania. W końcu do mnie przyjechało, bo przecież jakoż nie prowadziłam zbytnio wcześniej, to przecież to zbyt niebezpieczne, abym sama zrobiła trasę Toruń-Poznań. Potem przez pół roku zawsze jeździłam z facetem, twierdzi on, że ma kilka lat życia mniej przez moją naukę jazdy. W końcu kiedyś mi pozwolił jechać samej. I tak sobie jeżdżę już 3 lata, ba nawet czasem mogę poprowadzić jego auto! A to nie byle jakie auto, bo on ma bestie, a nie auto. Czuję się za kółkiem już bardzo dobrze. Ostatnio wracając do Poznania uznałam, że bardzo lubię prowadzić auto. Jeżdżę zwinnie, dynamicznie, znajdę każdą dziurkę do zaparkowania. Nie wyobrażam sobie nie mieć auta.

Nastolatek mój, czytaj auto, miało już swoje lata, oddychał już coraz gorzej i nierówno, więc czas było na zmiany. Chciałam w miarę nowy samochód, tak aby wyglądał świeżo, aby był piękny, dziewczęcy, ale i tu największy problem, SZYBKIE.

Początkowo myślałam o Mini, ale jak wsiadłam do niego, to się nie zakochałam. Ani w wyglądzie w środku, ani w tym jak jedzie. Pomyślałam o 500, którego widziałam w Top Model wsiadłam do Abarth (sportowa wersja Fiata) i się zakochałam. Małe, ciasne (to dla mnie zalety!), wszystko na swoim miejscu i tyle kolorowego plastiku. Jak się przejechałam, to już w ogóle czad. Jaka strzała, jak jeździ, jaki zwinny, szybki, no po prostu boski. Minus – 2x droższy niż zwykła 500, bardzo mało egzemplarzy z rynku wtórnego.

I tak zaczęłam myśleć o zwykłej 500, bo to byłoby po taniości, a nadal świeżo wygląda i jest śliczne. Do miasta może dałby radę, a jakbym chciała poszaleć, to bym pojeździła autem Faceta.

Kiedyś marzyło mi się BMW Z4 - 2 osobowe cabrio, ale przejechałam się i nie poczułam chemii. W dodatku widać było różnicę między modelem na jaki mnie stać, a najnowszą wersją. Był to też słaby pomysł, bo już mój Facet miał w tamtym czasie niepraktyczne auto, a moja miało być ciut bardziej rozsądne.

Ciągle 500 chodziła mi po głowie, poszłam do salonu kolejny raz, usiadłam i po prostu czułam się w tym aucie dobrze. Swojsko, nie bałam się przycisków (przeraża mnie ilość funkcji i guzików Audi czy BMW), było piękne. Okazało się, że mogę auto wypożyczyć, radości mej nie było końca!

I Proszę Pań, po bardzo długim wstępie prezentuję Wam wrażenie po 2 dniowym spotkaniu z nowym Fiatem 500 1,2 69 KM (nowy model wchodził od września, kiedy to miałam przyjemność z niego korzystać).

Pierwsze co urzeka mnie w tym aucie to jego jakość w środku. Plastiki są naprawdę dobrej jakości, nic nie trzeszczy. Naprawdę się tego nie spodziewałam. W aucie czuję się bardzo komfortowo, fotele są małe, ale dobrze trzymają. Dla mojego Mężczyzny fotel jest trochę za krótki, ale nie narzeka. Moja 500 była w wersji ze szklanym dachem, fajna opcja, ale niepraktyczna. Auto się bardzo szybko nagrzewało od słońca. Po mieście prowadzi się bardzo dobrze, ładnie wybiera nierówności. Z większą prędkością pokonałam kilka progów zwalniający i faktycznie podskoczyłam, ale nie miałam w nim objawów choroby lokomocyjnej, gdy auto prowadził mój Mężczyzna, a w samochodach o miękkim zawieszenie tak mam. Ja miałam wersję City, w którym kierownica chodziła bardzo leciutko. Naprawdę byłam w szoku jak lekko chodzi, świetna opcja do parkowania. W mieście nie poczułam, że brakuje mi mocy, mimo że do 100 ma aż 12,9 sekundy.

500 wyruszyłam również na autostradę, fiacina spokojnie się rozpędza, przy 140 jedzie ładnie, powyżej 160 mówi, abyśmy nie przesadzali, że nie jest demonem drogi. Nie buja się, czego obawiał się mój Mężczyzna, bo 500 to dość wysokie auto,  ale ładnie trzyma się drogi. Prędkość maksymalna tego auta to 180 km/100.

Moje wrażenia po jeździe próbnej były bardzo pozytywne, tak pozytywne, że mam od pół roku własną 500.  W kolejnym samochodowym poście napisze Wam o swoich odczuciach odnoście swojej 500, tutaj opisywałam nowy model, ja mam poprzedni i z inną wersją silnika. Opowiem Wam o spalaniu, pakowności, komforcie, etc. TUTAJ JEST POST O MOJEJ 500.

Chce Was również zachęcić, abyście odwiedzali salony samochodowe/komisy. W każdym praktycznie możecie się przejechać, a w salonie możecie posiedzieć dodatkowo długie minuty w danym aucie i zobaczyć się się czujecie, czy do Was pasuje, czy jest chemia. Możecie się zakochać - jak ja, ale i odkochać - ja się odkochałam w Panamerze.

Na zakończenie chciałabym Was prosić o to, aby chodząc po ciemnej ulicy albo jeżdżąc rowerem, szczególnie poza miastem nosili odblaski. Kierowcy Was naprawdę nie widzą, jeżeli nie macie odblasków. Do póki nie prowadziłam auta, wychodziłam z założenia, że jeżeli ja widzę auto, to jego kierowca na pewno mnie widzi. Nie, nie widzi. Ostatnio jechałam po ciemku, nie pamiętam czy autostradą czy S3, gdzie człowiek nie powinien się znaleźć, ale nagle nie wiadomo skąd człowiek po prawej, a jechałam dość blisko prawej strony. Mogło dojść to tragedii. Odblask kosztuje niewiele, a za jego pomocą kierowca Was dostrzeże i zachowa większą odległość od Was, czy po prostu zwolni.

Źródło: http://babyandtravel.pl/

Zdjęcia auta pochodzi ze strony Fiata, bo ja zrobiłam aż jedno, które gdzieś zapodziałam, jak zmieniałam telefon.

Kolejny post będzie kosmetyczny:)